26 april 2010. Ik ben een paar dagen overtijd als ik na mijn werk naar de Etos loop en een zwangerschapstest koop. Eigenlijk meer ter bevestiging, want alles in mijn lijd schreeuwde zwanger. Eenmaal thuis maakte ik met trillende handen de verpakking open en las de gebruiksaanwijzing. Teststreep? Controlestreep? Het duizelde me allemaal. Uiteindelijk maakte ik uit de gebruiksaanwijzing op dat 2 strepen zwanger betekende en besloot ik de test te doen.
Al zodra ik de test tussen mijn benen weghaalde zag ik het, 2 strepen. Zwanger dus… Toch? Verdwaast pakte ik nogmaals de gebruiksaanwijzing en vergeleek hem met het ‘positieve’ voorbeeld. Ik was zwanger!!!
Per sms stelde ik Richard op de hoogte (hij vroeg: ‘Wat is dat?’) en nadat ik de volgende dag voor de zekerheid nog eens testte, wisten we het zeker. We kregen een kindje!
Allereerste echo!
Ik had eigenlijk een ontzettend makkelijke zwangerschap. Behalve het moe zijn had ik eigenlijk helemaal geen klachten. Ik kon alles, deed alles en vanaf dat ik op de dag van de 20 weken echo voor het eerst echt een schopje voelde, genoot ik ook ontzettend.
Bij de 20 weken echo kwamen we erachter dat we een jongetje kregen. Eerst even wennen want mijn voorgevoel zei absoluut een meisje, maar toen we daarna de babydump inliepen om de babykamer enz te bestellen en ik had zo’n klein blauw pakje in mijn handen, voelde het helemaal goed!
Ik kreeg van Richard een 3d echo cadeau met 25 weken, maar net de nacht voor dat we naar het bureau zouden gaan, werd ik wakker met heeeeel erg veel aanhoudende pijn. Mijn hele buik krampte samen en toen het na een half uur nog niet over was, besloot ik de dokterspost te bellen. ( geen idee waarom niet de vk) die kwam meteen en eigenlijk werd er ook meteen een ambulance meegestuurd om naar het ziekenhuis te gaan.
Daar aangekomen werd er meteen een echo gemaakt en bleek met de baby gelukkig alles goed. Ik kreeg wel een heel onderzoek, maar die pijn verminderde in de loop van de dag en het werd niet duidelijk waar het nou vandaan kwam. Toch werd ik voor een nachtje opgenomen en werd het goed in de gaten gehouden.
Gedurende de rest van de zwangerschap had ik steeds nog wat onderzoeken, maar gelukkig werd er niets gevonden. Waarschijnlijk was het vele werken me wat teveel geworden en dus werd er geadviseerd om te stoppen met werken of te gaan minderen. Zeker omdat ik elke keer heel veel harde buiken had na een dag staan en dat was gewoon niet goed met die termijn. Zo kwam ik dus ineens thuis te zitten en eerlijk, ik verveelde me dood! Haha.
Met 27 weken had ik dan toch de 3d echo, heeeel erg bijzonder om ons mooie ventje te kunnen zien terwijl hij nog in mijn buik zat. Het kamertje was inmiddels af en nu de laatste spulletjes binnenkwamen en we een naam hadden, hoefden we alleen nog maar te wachten tot hij geboren werd!
Vanaf 37 weken begon het wachten, ik had altijd het idee gehad dat ik vast wel vroeg zou bevallen, maar met die enooooorme koud buiten gaf ik hem groot gelijk dat hij bleef zitten. Het was een ontzettend koude winter met veel sneeuw en zo gebeurde het dat ik toen ik 39 weken zwanger was, met de hond aan het lopen was, uitgleed en met mijn buik op de stoeprand belandde. Vrijwel meteen daarna voelde ik scherpe steken in mijn buik en belde ik de vk.
Weer werd ik opgenomen in het ziekenhuis en na eerst een paar uur aan de ctg gelegen te hebben ( ze waren me vergeten) werd ik naar een kamer gebracht waar ik die nacht zou blijven. Eigenlijk weet ik daar niet meer zoveel van, behalve dat ik me ontzettend ergerde aan de twee vrouwen die daar ook sliepen. Die zeurden de hele nacht door alleeeen maar over vanalles en elke keer als ik eindelijk sliep, gingen ze roken en sloegen ze de deur keihard dicht.
Gelukkig mocht ik de volgende dag naar huis en zat er niets anders op dan afwachten. Op 3 januari werd met 40+4 na een heeeeeele zware en lange bevalling eindelijk onze zoon Maxim geboren en maakte hij van ons een vader en moeder!
Kleine Maxim, een paar uur oud!
Dit was mijn terugblik op mijn eerste zwangerschap. Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschappen?
11 comments
Leuk om dit soort posts te lezen!
Bah, die val! Zul je zien… val je nooit en dan tijdens je zwangerschap ineens wel. Gelukkig is alles goed afgelopen.
Brrr krijg de kriebels van die val. En je vergeten, wat herkenbaar! Naar erg aso dat roken en dichtslaan van de deuren.. Hoe moeilijk is het om een beetje rekening met elkaar te houden? Ik kijk met gemengde gevoelens terug op mijn zwangerschap..
Leuk om te lezen. Vervelend dat ze je vergeten waren.. Gelukkig niks aan de hand.
Schrikken zeg, die val! Ik had bij mijn zoontje al vrij vroeg zwangerschapssymptonen (pijnlijke borsten, moe) en nadat ik de positieve test in handen had was ik tot de 21 weken elke ochtend misselijk haha. Had zwangerschapssuiker, maar heb ik zelf onder controle kunnen houden en heb last gehad van hyperventilatie. Zwangerschapssuiker is natuurlijk geen klein ding, maar omdat ik er geen last van had en vooral mijn zoontje ook niet viel mijn zwangerschap echt mee. Heb lekker kunnen genieten van zijn schepjes en bewegingen. Uiteindelijk ben ik met 39,5 weken bevallen na een 21 uur durende bevalling wat resulteerde in een keizersnede. En ook ondanks de keizersnede kijk ik terug op een fijne bevalling. M’n zoontje was en is gezond, dat is het belangrijkste.
Waren ze je vergeten met de ctg? Daar ben je ook mooi klaar mee!
Heel leuk om te lezen. Die pijn en dat vallen lijkt me wel heel eng trouwens!
Leuk om te lezen! Zo`n val lijkt me best eng, al helemaal als je op je buik terecht komt.
Liefs
Aah wat erg dat je viel, ik zou ook enorm geschrokken zijn. Ik had bij mijn zwangerschap een botsing gehad en toen deed mijn buik ook pijn, dus ik weet hoe het voelt 😉 Wat zag Maxim er lief uit zeg! Leuk om te lezen hoe je eerste zwangerschap verliep!
Dat vallen lijkt me echt doodeng. En wat stom dat ze je vergeten waren zeg. Dat was bij mij ook een keer gebeurd haha 🙂
Wat zal je geschrokken zijn na die val! En wat een schattige foto die laatste van Maxim ?