Zij vertelt | Yasmin kreeg Pre eclampsie en het HELLP syndroom tijdens haar zwangerschap.

by Tamara

In het laatste deel van het drieluik met het indrukwekkende verhaal van Yasmin vertelt ze over de zwangerschap van haar dochter Indy. Na een succesvolle terugplaatsing van een cryo werd ze zwanger en hoewel ze een hele fijne zwangerschap had, kreeg ze in de laatste maand ineens een hele hoge bloeddruk en Pre eclampsie en het HELLP syndroom. Vandaag doet ze haar verhaal.

Lees hier deel 1, lees hier deel 2.

Zij vertelt.

Yasmin kreeg Pre eclampsie en het HELLP syndroom tijdens haar zwangerschap.

FullSizeRender

Twee jaar later op een mooie dag in September stappen wij in het huwelijksbootje. We hebben het wel eens eerder gehad over meer kindjes, maar ik hield de boot behoorlijk af. “Voor mij geen polonaise aan mijn lijf” riep ik dan keihard. We mogen al heel hard in onze handjes klappen dat we er eentje hebben. Ik heb er twee jaar over gedaan om mijn lijf fysiek en mentaal weer in orde te krijgen en voel me net weer ‘mij’. Nee, om weer zo’n traject in te gaan zag ik niet zitten. Op de huwelijksreis op het zonnige Curacao voelde alles op de een of andere manier anders. We spraken er weer eens over en mijn man stak niet onder de stoelen of banken dat hij het wel aandurfde. Natuurlijk voor hem wat makkelijker gezegd, maar hoe langer ik erover nadacht kwam ik erachter dat ik ook heus nog wel een kindje zou willen. Het was mijn angst en het gedoe rondom dat hele traject wat mij tegenhield. We besloten uiteindelijk om medio maart een afspraak te maken in de kliniek.

Zo gezegd zo gedaan en in Maart hadden we een afspraak met de arts. Ze zijn behoorlijk gegroeid. Hadden een nieuw pand en de wachtlijsten waren nog korter dan vroeger door het hoge aanbod. Tegenwoordig werken ze ook alleen nog met cryo’s. Waar vroeger de terugplaatsing werd gedaan in België, werd het nu in de kliniek zelf gedaan.

Er is een match!

Zoals verwacht kon ik direct starten met de medicatie om mijn baarmoeder gereed te maken. Met volle verbazing werd ik al na twee weken ’s avonds gebeld door de arts. “We hebben een match” ….. De week erop zou ik al een terugplaatsing krijgen. Dat had ik zo snel niet verwacht. De dag voor de terugplaatsing halen ze de cryo uit de vriezer en op de ochtend van terugplaatsing zou ik worden gebeld of de ontdooiing goed was gegaan en de TP kon doorgaan. Helaas werd ik in de ochtend gebeld met slecht nieuws. De cryo was niet goed uit de vriezer gekomen en niet meer levensvatbaar. Helaas.

Na ongeveer anderhalve maand kreeg ik opnieuw bericht. Wederom een match met over twee weken een TP. De ochtend voor de TP werd ik gebeld. Het gaat door!

De TP zelf vond ik redelijk lopende band werk als ik heel eerlijk ben. Ik heb nog geen vijf minuten in de stoel gelegen waarbij ze het embryo inbrachten. Ik kon ook meteen opstaan en lopen terwijl ik destijds in België minstens een kwartier stil moest blijven liggen en het gehele proces langer duurde. Bij alle terugplaatsingen die ik heb gehad kon ik wel meekijken op een scherm waarop je zag dat er ‘iets’ in je baarmoeder werd gebracht. Want tja … voor het zelfde geld zit er helemaal niets in dat buisje. Op de terugweg zei ik nog gekscherend tegen mijn man “jeetje moet je toch eens voorstelen wanneer het meteen in een keer raak is”. Ik was heel kalm. Zowel voor de TP als de periode daarna.

Helaas, het is mis..

Na ongeveer een week maakte ik ’s avonds zoals wel vaker met de buurvrouw een stevige wandeling van 10km. Ongeveer halverwege voelde ik me als uitgeput. Mijn buik was helemaal opgeblazen en ik had buikpijn als een malle. Akkelig! Weer eens last van mijn darmen. Na 7km hing mijn tong zowat op de grond, voelde me duizelig en had ik flinke steken in mijn onderbuik. Ik kreeg het niet meer voor elkaar om die laatste drie kilometer nog naar huis te lopen en belde mijn man op. “pik me maar op!”. Eenmaal thuis voelde ik me rot, ging ik douchen en plofte ik vermoeid met een zere krampen op de bank. Toen kwamen de eerste tranen. Ik heb van die typische ongesteldheids krampen. Het is mis. Het vruchtje heeft zich helaas niet genesteld in mijn baarmoeder.

In de dagen daarna hield ik bij tijden krampen. Vanzelf ongesteld worden doe ik niet dus dat stuk was voor mij niet bepalend of ik wel of niet zwanger zou zijn. Nee ik moest toch echt wachten om te testen. Ik werd misselijk in de ochtend. Mijn tepels waren donkerder en mijn darmen redelijk van slag. Jeetje man! Zou ik gewoon meteen na de eerste TP zwanger zijn?

Toch zwanger? Zou het?

Wederom kon ik niet wachten met testen tot de officiele datum. Wel zou ik dit keer samen met mijn man de test doen. Het punt was alleen dat toen ik dat besloot hij bij zijn ouders 20km verderop was. “Je moet nu naar huis komen!” belde ik. “Nee NU!” … ik moest namelijk heel erg nodig plassen en had deze urine hard nodig voor de test. Terwijl mijn man in alle haast en rep en roer richting huis kwam, zorgde ik vast voor entertainment voor onze inmiddels drie jarige zoon. Hopla DVD aan met tekenfilmpjes, wat te eten en wat te drinken. Toen ze thuis kwamen en Dion achter de tv zat stormde wij naar de badkamer. Met bevende handen haalde ik de test uit de verpakking en begon te plassen.

Dit keer geen directe vette streep. Oef …. geen twee of drieling dan denk ik. We moesten toch even wachten en plots verscheen daar dat heerlijke streepje. We did it again! We zijn zwanger!!!

Pre eclampsie en het HELLP syndroom

Alles ging goed, tot die laatste maand.

Veel angst heb ik niet gekend tijdens de zwangerschap. Deze verliep op wat misselijkheid na eigenlijk heel erg goed. Ik had vrijwel geen kwaaltjes en voelde onoverwinnelijk! Wat een heerlijk gevoel. Nog heerlijker kwam de bevestiging na verloop van tijd dat het een meisje zou zijn. Ik was in de wolken! Een koningspaar! Het is een fabeltje dat meisjes je hormonen afpakken waardoor je chagerijnig wordt. Ik voelde me in alle opzichten goed. Tot de laaste maand.

Mijn bloeddruk bleek schrikbarend hoog, maar steeds was er niets om mij zorgen over te maken. Ik begon vocht vast te houden als een malle. Voeten en benen zo dik als olifantpoten. Dat deed wel zeer op een gegeven moment. In een weekend begon ik me slecht te voelen. Migraine dacht ik en tja hallo maandag ben ik 40 weken dus het mag ook wel he.

Op maandag terwijl ik precies 40 weken zwanger was hadden we een controle in het ziekenhuis. Met de baby was alles in orde. De gyneacoloog vroeg me hoe ik mij voelde. Kennelijk zag ik er minder goed uit dan gedacht. Ik vertelde mijn klachten van afgelopen weekend en alle alarmbellen gingen af. Er werd direct bloed en urine afgenomen. Sorry meid … jij gaat niet meer naar huis.

Pre eclampsie en het HELLP syndroom.

Ik bleek een behoorlijk heftige zwangerschapsvergiftiging te hebben. Pre eclampsie en het HELLP syndroom. Mijn organen vertoonde al afwijkende waardes en mijn bloed was zichzelf aan het afbreken. Vanaf dat moment begon er een hel. Alle toeters en bellen werden ingeschakeld om ervoor te zorgen dat ik geen beroerte kon krijgen.

De volgende ochtend werd via een keizersnede met dit keer een geslaagde ruggeprik onze dochter Indy geboren. Ik heb het eindelijk mogen meemaken en was erbij en heb haar direct vast mogen houden. Mijn man was er dit keer ook bij en beide hebben we de bevalling opzichzelf eindelijk goed ervaren.

Ik was ontzettend ziek en kon in de eerste dagen niet zorgen voor Indy. Ik zweefde mede door medicatie tussen het hier en een andere dimensie. Indy moest nog wat langer blijven in het ziekenhuis omdat ze veel overgaf en niet aankwam. Gelukkig trok ze redelijk snel bij en was ze bij ons thuis. Mijn hemel wat een rijkdom! Mijn kleine meid is inmiddels 1 jaar oud. Mijn lijf is nog steeds herstellende aan de gevolgen van de Pre eclampsie en het HELLP syndroom , maar ik zou het zo opnieuw doen.

IMG_0985

Twee kindjes die tot stand zijn gekomen via IVF met eiceldonatie. Wij zijn zeer dankbaar. Zwanger worden (en blijven) is geen vanzelf sprekend iets.

Mochten er vragen zijn naar aanleiding van mijn avontuur, over IVF of over eiceldonatie, zwangerschapsvergiftiging of dergelijk. Schroom dan niet om met mij contact op te nemen. Je kunt mij vinden of de avonturen van mij en de kinderen volgen via:

Blog: http://yazylicious.nl

Twitter: https://twitter.com/yazylicious

Instagram: https://www.instagram.com/yazyliciousnl/

Feestboek: yazylicious.nl

Snapchat: yazylicious

Nieuwsgierig geworden naar het diepere verhaal rondom de zwangerschapsvergiftiging? Lees dan mijn blogs hierover. Misschien helpt het jou als je er zelf mee te maken heb gehad.

In volgorde

40weken kletspraatje

Zwangerschapsvergiftiging. Bevallen en nu.

Hoe het nu gaat

Lieve Yasmin, wat ontzettend dapper en knap dat je dit verhaal gedeeld hebt. Ik weet dat het heel emotioneel voor je geweest is op het op te schrijven, het is tenslotte niet ‘zomaar iets’ wat je even op papier zet. Dus ik ben ook heel erg blij dat je zo ontzettend veel lieve reacties heb gehad! Heel erg bedankt dat je jouw verhaal wilde delen en ontzettend veel geluk gewenst met je prachtige gezin!

Misschien vind je dit ook leuk

9 comments

Els 25 juni 2016 - 22:03

wat een mooie kindjes en wat een verhaal! Heel fijn dat er tegenwoordig zoveel manieren zijn om kinderen te krijgen

Reply
yasmin 28 juni 2016 - 13:12

Ik ben ook heel blij dat ik in deze tijd leef waarin het mogelijk is. Ik ken een aantal oudere vrouwen die altijd kinderloos zijn geweest omdat de techniek in hun tijd nu eenmaal nog niet bestond.

Reply
Jessica 25 juni 2016 - 19:57

Wat een heftig verhaal. Wat zag je er mooi zwanger uit en wat heb je 2 prachtkinderen mogen krijgen.

Reply
yasmin 28 juni 2016 - 13:09

Dank je wel <3

Reply
Nicole 25 juni 2016 - 09:49

Wat een verhaal weer. Je hebt het echt niet cadeau gekregen zeg. Heftig.

Reply
Joyce 25 juni 2016 - 09:02

Zo bijzonder en mooi dat het mogelijk is om deze manier toch je wens te laten vervullen <3

Reply
Yasmin 25 juni 2016 - 08:36

Graag gedaan Tamara. Jij ook bedankt <3 Alle reacties van afgelopen weken doen me enorm goed.

Reply
Channa 25 juni 2016 - 07:02

En ik af en toe maar klagen over mijn zwangerschappen. In vergelijking met het traject waar jullie doorheen moesten mag ik niet meer klagen.

Reply
yasmin 28 juni 2016 - 13:10

Naar mijn mening mag iedereen klagen hoor! Niet iedere zwangerschap verloopt van een leien dakje en in iedere zwangerschap zijn er wel momenten dat het iets minder fijn aanvoelt. Dat mag je gerust zeggen <3

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.