Zij vertelt| Sanne kreeg een postnatale depressie.

Maandag kon je al het eerste deel van het verhaal van Sanne lezen. Nadat ze zich op een dag niet zo lekker voelde, bleek bij de huisarts dat ze een ernstige zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Een hele heftige periode volgde waarin ze ook de diagnose HELLP kreeg. Na een zware bevalling kwam haar zoon ter wereld en als je dan net denkt dat je alles gehad hebt, werd het nog een beetje erger toen ze na de bevalling in een postnatale depressie belandde. Vandaag doet ze het tweede deel van haar verhaal.

Zij vertelt.

Sanne kreeg een postnatale depressie.

Lees hier deel 1.

Zoals we al op voorhand wisten, kwam onze zoon terecht op de neo afdeling. Ik zag hem daar voor het eerst om half 1 ‘s nachts na mijn bevalling.Hij lag aan de monitor en het bedje was nauwelijks gevuld , zo klein was hij! Die nacht heb ik amper geslapen. Met een soort van ongeloof heb ik heel de nacht liggen woelen en afgeteld naar de ochtend.

Omdat ik in de voorbije weken al een goede band had opgebouwd met de vroedvrouwen hadden ze mij verhuisd naar de kamer het dichtst bij de afdeling waar ons zoontje lag. Zo kon ik gemakkelijk bij hem geraken!In het begin eten baby’s ongeveer om de 3 uur, dus stond ik ook om de 3 uur op de afdeling voor zijn papjes en een knuffelmomentje. De tijden ertussen sliep hij maar stiekem ging ik af toe nog eens piepen !Toen ik vrijdag naar huis mocht was dat met veel verdriet en een wrang gevoel, want ons ventje moesten we achterlaten!

Eindelijk naar huis!

De 10 dagen die daarop volgden waren hectisch! Elke voeding overdag reed ik op en neer naar het ziekenhuis terwijl ik tussendoor inpakte en spullen verhuisde. Want ja, wij zijn in die periode nog verhuisd! Hoe ik dat heb gedaan ,geen idee! Ik leefde puur op doorzettingsvermogen, adrenaline en moederliefde!

De dag na onze verhuis mocht onze zoon het ziekenhuis verlaten, hij woog nog te weinig om volgens de ‘regels’ mee te mogen maar ze zagen onze inspanningen als ouders en hij ging goed vooruit. Daar sta je dan met zo’n wezentje van 2.300 kg in je armen en een lijst met al wat je wel en niet mag doen!

De ergste regel was dat hij niet buiten mocht voordat hij 3kg woog en dat heeft nog 2 maanden geduurd! Ik zat dus nog  al die tijd binnen gekluisterd! Ik denk dat ik in die periode mijn mentale klap heb gekregen!

Babyblues of postnatale depressie?

Zoals elke mama had ik last van de babyblues , alleen bleven ze maar duren. Ik was emotioneel, licht geraakt, slecht gezind, nergens zin in, keek nergens meer naar uit maar het ergste was dat ik niet met de volle 100% genoot van mijn zoon. Ik heb nooit een roze wolk ervaren en vroeg me steeds af waar die bleef!

Deze periode is een serieuze relatietest geweest met mijn man! Onze zoon ging voor het eerst slapen bij mijn schoonzus in het valentijnsweekend. We keken er zo hard naar uit! Hopelijk een goed weekend voor ons tweetjes. Maar… na de zoveelste ruzie en uitbarstingen ben ik ingestort. Ik zakte neer op de keukenvloer een huilde tot 5 uur ‘s morgens. Toen besefte ik dat dit niet normaal was.

Toch een postnatale depressie.

Ik maakte een afspraak bij de huisarts omdat ik ook fysieke klachten had, van geheugenverlies tot darmklachten. Vele daarvan waren te wijten aan stress en ze vroeg zich af of ik geen postnatale depressie zou kunnen hebben. Blijkbaar zijn vrouwen die een zwangerschapsvergiftiging/HELLP hebben gehad daar vatbaarder voor en dat snap ik volledig want het is mentaal niet te onderschatten. Op dat moment begon ik te huilen, want daar dacht ik inderdaad ook al aan!

Mijn arts belde onmiddellijk naar één van de twee psychiatrische ziekenhuizen in heel België (wat bijzonder weinig is, veel te weinig) die een speciale afdeling hebben voor moeder en kind. Ik mocht de week nadien direct op gesprek komen bij de hoofdpsychiater die mij ook direct doorverwees om in dagbehandeling te komen (omdat ik ook parttime werk in de week).

Ik was niet alleen.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Een week later startte ik al op vrijdag . Vanaf dat moment ging ik elke vrijdag naar de dagbehandeling die gevuld was met therapieën en gesprekken. Maar ook leerde ik zo moeders kennen met hetzelfde probleem en besefte ik dat ik niet alleen was ! Ik keek er dan ook echt naar uit , ik leefde toe naar vrijdag. Ik kwam ‘s avonds thuis met een goed gevoel, iets wat ik al lang niet meer had ervaren.

Daar heb ik geleerd dat het gevoel van falen het hoogst zat bij mij. Ik voelde mij serieus gefaald als moeder. Dit kwam omdat ik mijn kind niet heb kunnen voldragen , ik heb hem niet de goede start kunnen geven die ik wou. Mijn lichaam ‘stootte’ hem bij wijze van spreken af, mijn lichaam kon hem niet aan. Dat is een zware emotionele klap geweest. 3 maanden heb ik daar een geborgen gevoel gehad maar ik wist ook wanneer ik klaar was om de behandelingen achter mij te laten en ‘alleen’ verder te gaan. Ik stond sterker , ik genoot en ik kon lachen in plaats van huilen!

Er zijn ook niet veel mensen in mijn omgeving die dit weten. Neen, niet omdat ik mij schaam maar omdat je dat niet zomaar zegt tussen de soep en de pattaten door ! Maar toch heerst hier nog een taboe over, Waarom ? Vraag ik me af? Ben ik een mindere moeder omdat ik het mentaal allemaal niet kon dragen ? Neen !

Ik ben juist verdomd fier op mezelf en ander moeders die hier tegen vechten , het is niet makkelijk maar we geven niet op en dat is in mijn ogen een goede moeder !

Binnenkort sluit ik heel dit hoofdstuk af met een tattoo. Want dit blijft altijd een deel van mijn leven waardoor  ik sterker ben geworden. Jammer genoeg  gaat het leven nu eenmaal niet zoals gepland maar daar kan ik me nu bij neerleggen !

 Bedankt dat je je bijzondere verhaal wilde doen Sanne! wat ben jij ontzettend sterk en wat knap hoe jij je door deze periode heen gevochten hebt! Je mag ontzettend trots op jezelf zijn, ook omdat je hier zo open over bent.