Ik moet je loslaten…. Over het verlies van mijn moeder.

Het is April, een maand waar ik elk jaar toch stiekem tegenop zie. Een maand die ik ooit zag als een maand waarop de lente weer begon, waarop de bloemen weer begonnen te bloeien en de zon zich weer iets vaker liet zien. Een maand die in het teken stond van leven, waarin de koude winter afgesloten wordt en er weer kleur in de natuur is. Nu zie ik dat niet meer zo, als ik aan April denk, dan denk ik aan de maand waarin jij dood ging.

Die dag dat jij er niet meer was.

Ik kan me weinig dagen zo helder herinneren als die dag. Ik weet nog wat ik aan had, ik weet wat ik allemaal gedaan heb en zelfs wat we gegeten hebben. Ik weet alles nog van het moment dat ik dat telefoontje kreeg, het feit dat ik als een mantra alleen maar: ‘Nee, nee, nee, nee’ bleef herhalen. Het moment dat ik wilde huilen, maar dat er geen tranen kwamen. Het moment dat ik in een hoekje wilde wegkruipen en me realiseerde dat dit allemaal echt was.

Hoe helder ik me die dag ook herinner, ik merk dat ik andere dingen aan jou vergeet. Ik weet niet meer hoe je stem klinkt, ik weet niet meer hoe je ruikt, ik weet niet meer wat het geluid van jouw lach was en ik kan me de liedjes die je zong maar deels herinneren. Ik merk dat mijn hoofd je aan het vergeten is, terwijl ik me met mijn hart nog wil vasthouden aan alles wat ik nog van jou heb. Want hoewel ik steeds meer vergeet, ik heb altijd mijn herinneringen nog en ik ben zo bang om die kwijt te raken.

Kan ik je ooit loslaten?

Ik vraag me wel eens af of ik jou ooit zal kunnen loslaten. Op alle belangrijke gebeurtenissen in mijn leven vraag ik me af hoe het toch geweest zou zijn als jij daar bij aanwezig geweest was. Ik vraag me af hoe je als oma geweest zou zijn en of je ook trots geweest zou zijn op hoe ik het nu doe als moeder.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk, hoe kort ook, je glipt altijd wel even tussen mijn gedachten door. Maar ik weet dat er een dag zal komen dat ik niet aan je denk, een dag dat ik mezelf zal toestaan even niet aan ‘wat als?’ te denken. Wat als ik wel dat berichtje had beantwoord? Wat als we geen ruzie hadden gehad? Wat als je nooit ziek was geworden?

Hoewel ik nog niet klaar ben om jou los te laten, verteld mijn lichaam me dat het tijd is. Tijd om te vergeten en te vergeven, tijd om verder te gaan. 

Helemaal los laat ik je nooit, want waar ik ook ben, jij bent altijd dichtbij.