Als blogger deel je best wel veel van je kinderen, soms gewoon uit trots, maar soms ook om gewoon iets te vertellen. Hierbij kun je ervoor kiezen om je kinderen herkenbaar in beeld te brengen, of juist niet. Toen ik begon met bloggen heb ik hier eigenlijk niet heel erg over na gedacht, ik deelde veel foto’s, veel informatie en soms ook best wel persoonlijke dingen. Toch vind ik het, nu mijn blog stukje bij beetje steeds wat groter word, af en toe best eng om bepaalde dingen te delen.
Over mijzelf deel ik heel veel, bijvoorbeeld de verhalen over mijn moeder en mijn onzekerheden in het moederschap, ik vind het belangrijk om hier gewoon eerlijk over te zijn. Ik kan wel zeggen dat ik moeder zijn een eitje vind en dat ik altijd alles leuk vind en overal waar ik ga een wolkje glitters nalaat. Maar dat is niet zo. Ik vind het af en toe best moeilijk hoe ik met sommige situaties moet omgaan en door daar eerlijk over te zijn leer ik er ook weer wat van!
Maar door zoveel over mezelf te delen, stel ik me best wel kwetsbaar op. Nu vind ik het niet erg dat mensen veel over mij weten, ik zou nooit dingen over mezelf plaatsten die me echt kunnen schaden, maar ik heb het af en toe gewoon echt nodig om even van me af te schrijven. Voor mijn kinderen is dat een ander verhaal. Bloggen is toch grotendeels eenrichtingverkeer en ik weet niet waar sommige informatie terecht komt. Daarom deel ik eigenlijk niet zoveel persoonlijke informatie over mijn kinderen. Hun gewicht en lengte? Mag je weten hoor, evenals dat Maxim buisjes heeft gehad. Ook vind ik het geen probleem om over slapeloze nachten en dingen waar ik in de opvoeding tegenaan loop te schrijven.
Met foto’s is dat net zo. Ik plaats wel foto’s van ze, maar liever af en toe een mooie dan elke keer opnieuw maar allerlei foto’s. Dit is ook 1 van de redenen waarom ik onder andere gestopt ben met mijn weekoverzicht. Ik vind het geen probleem om te schrijven om vanalles wat mij bezig houd, maar ik wil niet elke keer maar vertellen en laten zien wat we allemaal doen in een week. Op de een of andere manier vind ik dat toch te prive.
Of ik ooit zal stoppen met foto’s delen? Ik denk het niet, mijn blog draait nou eenmaal om het moederschap en zonder mijn kinderen zou ik geen moeder zijn en dus waarschijnlijk niet bloggen. Ik deel op mijn blog een stukje van mijn leven en daar horen foto’s bij. Maar ik denk niet dat ik mijn kinderen er later een plezier mee doe wanneer echt werkelijk ieder dokterbezoekje of kleinigheidje op internet terug te vinden is. Zij kiezen er niet voor om op internet te staan.
Wat vind jij hiervan? Deel jij bewust wel of geen foto’s en informatie van jouw kinderen?
29 comments
Tot twee jaar geleden blogde ik over alles, met herkenbare foto’s en dergelijke.
Echter gebeurtenissen en de toch wat ‘bijzondere’ situatie met onze dochter hebben mij doen besluiten mijn blog die ik vanaf 2004 had uit de lucht te halen, dit gebeurde in 2013.
Op een later moment in het leven van onze dochters wil ik niet dat zij (online) geconfronteerd worden met bepaalde zaken, niet dat je google gebruikt op de naam en geboorte datum of een bepaalde aandoening en er van alles boven komt drijven.
De namen van onze dochters noem ik bewust niet op de blog, 90% van de foto’s zijn dusdanig gemaakt dat de meiden niet direct herkend worden. Soms plaats ik wel herkenbare foto’s, maar dat is eerder uitzondering dan regel.
Natuurlijk vind ik het prachtig alle foto’s van prachtige kinderen, ergens zou ik dat ook ‘gewoon’ willen doen. Maar nee, ik probeer het echt te beperken.
Ondanks deze ‘beperking’ probeer ik mijn blog te vullen met verhalen en (zelfgemaakte) foto’s, tot op heden naar tevredenheid.
Hier denk ik er eigenlijk vrijwel hetzelfde over. Ik ben ook gestopt met de weekoverzichten om onder andere deze reden. Ik had van de week een gesprek op het kinderdagverblijf waar wij Leia naar toe willen brengen en daar heb ik eigenlijk ook gevraagd hoe hun omgaan met foto’s op websites en social media. Gelukkig is er een contract die getekend kan worden zodat er geen foto;s van haar worden gemaakt. De foto;s die van haar worden gedeeld is door mij of mijn man. Hooguit een keer opa en oma op hun facebook, maar verder niemand.
Dat is inderdaad ook een onderwerp waarmee ik me veel bezig heb gehouden tijdens mijn zwangerschap. Het was voor ons natuurlijk een cadeautje waardoor ik soms het idee had dat mensen mijn blog bezochten bij wijze van ramptoerisme. En daarvoor laat ik mijn zoon niet lenen. Toch wil ik af en toe wel voorzichtig iets delen van hem, omdat ik ook maar een trotse moeder ben. Maar ik wil niet die moeder zijn die haar halve facebook tijdlijn eronder spamt met snotneuzen, broekplas verhalen en weet ik het wat. Omdat ik vind dat die dingen zo persoonlijk zijn dat die binnen de vier muren van ons huis moeten blijven en niet voor iemand anders bestemd zijn.
Ik vind dit een heel interessant onderwerp. Heb ook het idee dat het nu heel erg relevant is; zie het vaak terugkomen. Ik kan me heel erg vinden in wat jij schrijft. Nu gaat het op mijn blog over mijn leven als ‘bijna’ jonge moeder, en zet ik foto’s en informatie van en over mezelf met mijn volle verstand op internet. Als onze kleine man er straks eenmaal is worden die dingen toch wat anders. Ik verwacht dat ik veel zal delen, maar inderdaad wel alleen maar mooie foto’s, en geen genante verhalen waar hij ooit last van zou kunnen krijgen. Dat lijkt me niet de bedoeling.
Dit is precies de reden waarom ik weinig over mijn dochter schrijf. Ik Denk niet dat zij t straks leuk vind om bepaalde dingen te lezen
Der staan alleen foto’s van haar op waar ze er leuk op staat, en veel info deel ik niet.
Mijn man en ik hebben er heel bewust voor gekozen om geen foto’s van de kinderen te delen waar ze met het gezicht helemaal op staan. Ook hun namen zet ik niet op het internet. Ik vind dit heel persoonlijk en iedereen moet natuurlijk doen wat goed voelt. Over het moederschap en kinderen schrijven doe ik wel graag.
Sinds ze pubers zijn deel ik nauwelijks meer wat over mijn kinderen.
Hier vrijwel hetzelfde. Mensen denken dat ik heel veel vertel omdat ik open schrijf over bijvoorbeeld mijn prenatale depressie. Maar eigenlijk vertel ik maar een heel klein stukje en let ik er inderdaad heel erg op wat ik wel en niet deel. Wat betreft kinderen; ik deel ook alleen maar foto’s die gewoon leuk zijn ook voor later. Hoe dan ook, onze kinderen groeien op in een wereld vol met internet, ik vermoed dat het over tien jaar heel normaal is om alles het internet op te knallen en onze kinderen simpelweg niet beter weten.
Heel herkenbaar. Ik denk altijd na als ik een blog schrijf of een foto plaats of dit schadelijk is voor Naomi. Ik plaats nooit naaktfoto’s of foto’s waar ze niet leuk op staat. Woensdag deelde ik voor het eerst een dag uit het leven van Naomi met veel foto’s. Deze blog is veel bekeken, maar ik ben niet van plan om dit wekelijks of maandelijks te doen. Iedere maand plaats ik een blog over de maand van Naomi. Daar plaats ik wel een paar foto’s bij, maar dit zijn foto’s die ook echt leuk zijn. Naomi moet als ze ouder is denken: wat leuk dat mijn moeder dit allemaal heeft bijgehouden en niet denken, mam waarom heb je dat nou weer gedaan. Ik gun mijn lezers graag een kijkje in mijn leven, maar sommige dingen zijn ook gewoon privé. Ik denk dus gewoon altijd na 😉 Goed dat je dit onderwerp aansnijdt!
Is echt een lastige, ik deelde veel op social media, vroeger, dat is tegenwoordig stukken minder. Nu met emily let ik ook wel op. En ik zou er nooit bloot of half blote fotos opzetten.
Ik vind het ook een moeilijk dilemma. Ik vraag me bij alles wat ik schrijf af, of mijn dochter later in haar leven kan schaden, of dat het gênant kan zijn bijvoorbeeld. Dan plaats ik het niet. Zo ook met foto’s geen ‘blootfoto’s’ en ook geen foto’s waar ze ‘niet leuk’ op staat.
Ik deelde in het begin ook super veel maar nu gooi ik al een tijdje de ‘echte mooie fotos’ van James online. Het blijft een lastige discussie omdat deze genaratie al toch veel meer met media gaat doen.. Doen wat goed voelt!
Ik heb nooit herkenbare foto’s van m’n zoon gedeeld en ook het beetje informatie over hem is minimaal. Hier geen berichten over ziektes of uitjes naar het consultatiebureau. Niet omdat ik denk dat de meeste vrouwen die meelezen eng zijn, maar omdat mijn kind nog niet aan kan geven of hij het er wel mee eens is dat ik zoveel over hem schrijf. (Als ik dat zou willen.) Mijn blog gaat over mijn leven en daar is mijn zoon een deel van. Maar hij vormt niet de inhoud van mijn blog. Dat bij lange na niet.
Ik heb er verschillende gedachten over… Ten eerste vind ik blogs waar geen duidelijke foto’s op staan, of alleen maar plaatjes van internet, niet zoveel aan. Ik wil diegene die de blog schrijft toch wel graag een beetje leren kennen, ofzo. Maar dat is gewoon een persoonlijke mening.
Verder, volgens mij gaan viezeriken niet zo gauw aan de haal met foto’s waar normaal geklede kinderen op staan, het internet staat immers vol met kinderfoto’s. Dat er geen foto’s van je kinderen op internet komen is toch een utopie, denk maar eens aan de vrij toegankelijke websites van de basisschool van je kind, de sportclub of vereniging, daar worden de foto’s zomaar op gezet, dat kun je bijna niet tegenhouden. (Dat is tenminste hier zo…)
Ik vind dat je geen foto’s van je kind moet plaatsen waar hij of zij ontbloot op staat. En je moet vooral geen dingen schrijven waar je kind zich later voor kan schamen. Over bedplassen, gekke gewoontes of ziektes of wat dan ook. Alles waar je kind zich later ongemakkelijk bij kan voelen als zijn/haar klasgenootjes het gaan lezen, moet je gewoon niet delen op het wereld wijde web, vind ik.
Toch is het wel lastig, want in je blog deel je toch graag alle aspecten van het moederschap, ook de dingen die misschien wat minder rooskleurig zijn, juist omdat dat ook voor herkenning zorgt. Moeilijk hoor…
Jij hebt in ieder geval een leuke blog, het leest prettig en de foto’s van je gezin maken het helemaal af!
Ik deel ook best veel. Maar ook weer veel niet. Vandaag weer een weekoverzicht online, maar daarin laat ik ook veel weg. Sowieso hoeft niet elke zucht of scheet op internet, sommige dingen zijn gewoon prive, of domweg gewoon niet interessant. Dat kan ook nog
Goed onderwerp dit! Ik heb hier van te voren echt over nagedacht, ik blog zelf ook en ook over mijn dochter schrijf ik regelmatig iets. Toch zou ik bijvoorbeeld nooit een foto van haar posten in bijvoorbeeld zwemkleding… in de trant van je weet niet waar het blijft. Dus ik vind dat je een mooi onderwerp aansnijd hier! Sommige ouders denken hier niet overna en hebben later spijt van iets wat ze liever toch niet op het Internet hadden willen hebben van hun kind 😉
Ik vroeg mij ook al af wat er met je weekoverzichten is gebeurd. Ik begrijp je overwegingen. Dat is zelf ook iets wara ik mee worstel. Of eigenlijk is worstelen niet het geode woord. Waar ik mij telkens mee bezig houdt. Nu deel ik foto’s met gezichten maar niet met hun namen. Maar ik heb ook wel eens geschreven dat dit in de toekomst kan veranderen. Het is iets waar je als blogger constant scherp op moet zijn en rgelmatig over na moet denken of het nog goed voelt. Tenminste zo kijk ik er tegen aan.
Ik begrijp je keuze heel goed. Het is ook een lastige situatie en je weet ook gewoon niet waar alles terecht komt. Ik denk dat je een mooie balans hebt gevonden.
Ik deel bewust niks over ons zoontje. Eens op het net, altijd op het net. Ik denk dat ik zelf ook not amused zou zijn als bleek dat mijn moeder alles over mij online gooide vroeger, bij wijze van spreken.
Zeker nu hij op het KDV zit weet je nooit wat over hem kan lezen.
Zolang hij zelf nog niet kan beslissen komt er niets op.
En als het 1 a 2 foto’s zijn geweest op instagram is het al veel.
Ik ben het helemaal met je eens over dingen van jezelf. Want als blogger kun je ook sommige taboes doorbreken. Dat vind ik wel belangrijk.Ik heb ik wel een blog klaarstaan die ik toch niet plaats omdat er vorige week iemand, een man van de school, reageerde. En ik voelde me toen wel echt bekeken. Over de kinderen is het simpel, mijn man wil geen foto’s van de kinderen op internet dus ik maak foto’s waar je ze niet helemaal ziet.
Interessant onderwerp! Ik ben nog niet lang aan het bloggen maar heb wel meteen al besloten om geen herkenbare foto’s van mijn zoontje te plaatsen. Qua informatie delen gaat het vooral om mijn eigen ervaringen als moeder en sommige opvoedingsdingen met mijn kind horen daar gewoon bij, lijkt me niets waar hij zich later voor hoeft te schamen.
Ik let wel op wat ik deel, idd ook wat hem niet kan schaden. En hoe ouder hij wordt, hoe minder details ik deel. Foto’s op de blog zijn meestal onherkenbaar, van boven of van achter geschoten.
Soms twijfel ik ook heel erg of ik wel foto’s van Liam er bij moet zetten, tegenwoordig weet je maar nooit wat ze met je foto’s doen en wie ze allemaal gebruiken. Er zitten zulke rare mensen op het internet. Toch zet ik er regelmatig een foto bij maar lang niet elke keer. Ik probeer vaak ook met plaatjes wat extra toe te voegen aan mijn verhaal
Ik deel wel foto’s en informatie over hem, maar geen zaken die hem later zouden kunnen schaden en geen naaktfoto’s of in bad of slechts in een zwemluier of dergelijke.
Soms kom ik wel eens op blogs van gezinnen en dan denk ik bij mezelf, over 2 a 3 jaar komt je kind er misschien zelf op en dan gaat die niet happy zijn met mamma of pappa. Er worden soms hele persoonlijke feiten gedeeld. Dit kan gaan van tirades tot een gênante aandoening bij bv de geslachtsdelen. Dan denk ik, als je kind straks bv 12 is en die zou dit op de een of andere manier bewust terug zien/lezen, kan ik me voorstellen dat de vlam in de pan slaat.
Hier deel ik zeker ook niet alles, er is ook nog privé. Ik ben er wel over aan het nadenken wat ik wel en niet deel. Waarom ik wel of niet foto´s deel van Yarah. Ik kijk dan ook bewust naar haar foto´s of zij het leuk zou vinden die later te zien.
Soms plaats ik een foto op instagram en heel weinig tot niet op Facebook. Eerst niet bewust over nagedacht. Na dat er op instagram vele “nepaccounts” met kinder foros kwamen ben ik bewust gaan nadenken. Wat ik wel en niet plaats.
Ik deel wel veel maar ook lang niet alles. Sommige dingen zijn inderdaaf gewoon privé. Toevallig wilde ik gisteren nog iets schrijven waar ik echt even over twijfelde. Uiteindelijk maat niet gedaan. Je weet maar nooit tegenwoordig…
Ik deel ook foto’s van de kinderen. Heb niet het idee dat dit ze gaat schaden, het zijn geen hele persoonlijke of rare foto’s. Evenals wat ik over ze schrijf, het is opvoedingsgerelateerd en naar mijn idee niet schadelijk. Maar ik denken altijd wel even na wat ik plaats, je weet het toch maar nooit wat er mee gaat gebeuren.