Denk aan mij hoofdstuk 22.

10 jaar eerder.

‘Ik ga verhuizen Steven.’ Ze zaten samen in haar kamertje op bed. Ze keek naar zijn geschrokken gezicht en pakte zijn hand vast. ‘Wanneer ga je? Ik kan je toch komen opzoeken? Waarom wil je het hierom uitmaken!’ Zacht veegde hij een traan van haar wang en kustte haar. ‘Nee, dat kan niet. We verhuizen naar Amerika. Over 2 maanden al!’ Ze begon te huilen en hij trok haar tegen zich aan terwijl hij uit alle macht probeerde niet ook te gaan huilen. ‘Het komt goed, niets is voor eeuwig. Als het zo moet zijn komen we wel weer bij elkaar terug!’ Ze keek hem aan met haar betraande gezicht. ‘Denk je dat echt?’ vroeg ze zachtjes. ‘Ja, dat weet ik wel zeker. Er is geen meisje ter wereld dat zo perfect bij mij past als jij.’ Hij pakte haar gezicht in zijn handen en kustte haar zachtjes. ‘Olivia, als het zou moeten zou ik mijn leven voor je geven…’

Heden.

Ze probeerde uit alle macht te schreeuwen maar het lukte haar niet. Ze wurmde met haar handen om ze los te krijgen en eindelijk kreeg ze wat speling. Ze hoorde de twee mannen beneden tekeer gaan en probeerde zich te concentreren op wat ze zeiden. ‘Teken dit contract en je krijgt haar terug!’ hoorde ze Thomas zeggen. ‘Waarom Thomas? Waarom doe je dit? Ik heb je alles gegeven man!’ Olivia hoorde de frustratie in Steven zijn stem en ze had verschrikkelijk veel medelijden met hem omdat de mensen die hij zo vertrouwde hem nu zo verraden hadden.

Ze hoorde wat gepraat beneden en wurmde nog meer om haar handen los te krijgen. Ze voelde hoe het touw diepe schaafwonden in haar huid maakten en deed haar best om niet aan de pijn te denken. Ze hoopte dat ze op tijd los kon komen en dat ze kon voorkomen dat Steven een vreselijke fout zou maken. Hij moest voor zijn bedrijf kiezen en niet voor haar. Al die jaren had hij gewerkt om het bedrijf op te bouwen en alles zou voor niks geweest zijn als hij zou tekenen. Eindelijk lukte het om haar handen los te krijgen. Ze wreef over de kapotte huid van haar polsen en maakte de doek van haar gezicht los. ‘Was dat nou zo moeilijk? Fijn zaken gedaan te hebben!’   hoorde ze Thomas zeggen. Nee, nee, nee! Ze was te laat! Ze probeerde wanhopig de doek van haar gezicht te halen terwijl ze beneden een harde knal hoorde. Ze hoorde een deur open en dicht gaan, wat gelach en daarna hoorde ze met een harde bons de voordeur sluiten. Eindelijk kreeg ze de doek los en ze trok de prop uit haar mond. Ze was zo duizelig dat ze amper op haar benen kon staan, maar toch lukte het haar om de deur te bereiken. Ze trok aan de deur maar hij zat op slot. ‘Steven? Ben je daar?’ Ze riep zo hard ze kon zijn naam, maar er kwam geen antwoord. Ze keek rond of ze ergens de sleutel kon vinden en herinnerde zich de reservesleutel in de keukenla. Strompelend liep ze naar de keuken waar ze in de la rommelde. Ze pakte de sleutel en liep terug naar de deur.

In de donkere ruimte zag ze bijna geen hand voor ogen. Pas toen haar ogen wat aan het donker gewend waren zag ze in de hoek bij het raam een lichaam op de grond liggen. ‘Steven! Nee!!’ Ze liet zich van de trap glijden en rende naar het levenloze lichaam van Steven. Ze knielde bij hem neer, nam zijn hoofd in haar handen en begon te huilen. Ze kon niet geloven dat hij er niet meer was, waarom was ze niet eerder geweest? Waarom was het haar niet eerder gelukt om haar armen los te krijgen. De tranen stroomden van haar gezicht op het zijne en ze veegde ze weg met haar handen. Zijn mooie perfecte gezicht, het gezicht waar ze al die jaren zo verliefd op was geweest. Al die momenten samen vlogen aan haar voorbij. Hun eerste ontmoeting, hun eerste kus, het afscheid, het weerzien en het moment dat ze zich realiseerde hoe veel ze van hem hield.

Ze hoestte en ineens viel haar een vreemde geur op. Ze keek om zich heen en zag dat de deur van de meterkast open stond. Ze schrok! Ze herkende die geur. Het was gas!

Ze trok aan Steven zijn arm in een poging om hem weg te slepen. Ineens voelde ze zijn hand om haar pols heen. Ze was verbijsterd, maar kon er niet lang bij stil staan omdat ze iets door het raam zag vliegen.

Door de knal werden ze naar buiten geslingerd. Ze voelde dat er iets in haar lichaam brak terwijl ze tegen de gevel van het pand tegenover het café klapte. Ze kermde van de pijn, maar dacht er niet teveel bij na omdat ze Steven zocht. Ze keek om zich heen maar zag hem nergens. Ineens voelde ze een felle pijn in haar zij. Ze keek naar beneden en zag een groot stuk glas uit haar buik steken waar het bloed uit gutste. Ze hoorde in de verte sirenes en zei zacht: ‘Help me..’ voor ze ineen zakte en weg viel.

3 dagen later.

‘Steven?’ Ze knipperde met haar ogen en probeerde aan het donker te wennen. Haar keel deed pijn en het kostte haar moeite om te ademen. Langzaam kreeg ze een beetje een beeld van de ruimte waar ze zich bevond. Ze lag op een bed met een wit laken over zich heen, naast haar piepte een monitor zachtjes op het ritme van haar hartslag. Ze kon zich niet bewegen en toen ze omhoog probeerde te komen voelde ze een scherpe pijn in haar buik. Een verpleegster deed de deur open en toen ze zag dat Olivia wakker was rende ze meteen naar haar toe. Ze duwde Olivia zacht terug op het bed en deed een paar testjes. ‘Waar is Steven?’ zei ze zachtjes. De verpleegster keek haar niet begrijpend aan, spoot een vloeistof in het infuus en terwijl Olivia langzaam weer wegzakte, liep ze de kamer weer uit.

afbeelding shutterstock.