Het is niet iets waar ik veel over praat, maar wel iets dat ik graag een keer wil delen. Net als vele andere kinderen ben ik vroeger verschrikkelijk gepest. Gepest omdat mijn kleren niet leuk waren, gepest om de andere kinderen waar ik mee om ging, gepest omdat mijn moeder ziek was en gepest omdat ik eigenlijk nooit wat terug deed. Toen de pesterijen bezig waren, sloot ik me er vanaf. Ik ging wel eens met tegenzin naar school en probeerde bepaalde mensen te vermijden. Maar pas nu ik erop terug kijk en zelf moeder ben van een kind dat naar school gaat, zie ik hoe erg het was en vraag ik me af, waarom moesten jullie nou uitgerekend mij hebben?
Beste mensen die mij vroeger gepest hebben.
Waarom?
Ik ben geboren in een dorpje ergens vlakbij de stad Groningen. Op die basisschool had ik het heel erg naar mijn zin en hoewel ik nog piepjong was toen ik van die school afging, kan ik me nog heel veel dingen herinneren. Ik herinner me dat ik veel vriendjes en vriendinnetjes had, dat ik met plezier naar school ging. Dat ik met mijn beste vriendin over het schelpenpaadje vlakbij school liep om de losse schelpjes te verzamelen en dat we witte besjes van de struiken trokken om ‘soep’ te maken. Eigenlijk herinner ik me alleen maar goede dingen van die tijd, maar het menselijk brein schijnt goede herinneringen ook beter te onthouden dan slechte.
Verhuist en naar een nieuwe school.
Toen ik in groep 2 zat verhuisden we naar een ander dorp en ging ik naar een nieuwe school. Een school waar ik al snel wat vriendjes en vriendinnetjes maakte, maar er toch niet helemaal bij hoorde. In een klein dorp waarin iedereen elkaar kent en vaak de ouders zelf nog bij elkaar op school hebben gezeten, hoor je er gewoon niet zo snel bij. Desondanks had ik genoeg vriendinnetjes en speelde ik graag met iedereen.
De kinderen uit een klas hoger waren een ander verhaal. Ik weet niet waarom, maar ze moesten mij altijd hebben. Alles wat ik tegen ze zei werd belachelijk gemaakt. Zelfs al probeerde ik iets uit te leggen, ik werd keihard uitgelachen. Alles wat ik aanhad of deed was verkeerd. Er werden dingen verzonnen die ik gedaan zou hebben, zoals een zusje van een jongen van het klimrek duwen, waarna twee jongens mij aan mij haar en kleding over het schoolplein sleepten en dat tegen de juf zeiden, terwijl ik juist degene was die van het klimrek gegooid was.
Dat meisje met die zieke moeder.
Toen ik eenmaal in groep 5 of 6 zat vond ik het helemaal niet leuk meer om naar school te gaan. Dat mijn moeder op dat moment ook nog ziek werd en opgenomen zat op een gesloten afdeling hielp natuurlijk ook niet mee. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik op school niet meer naar de wc durfde uit angst om de pesters tegen te komen met als gevolg.. broekplassen.. op school. Ideale aanleiding voor nog meer pesterijen. Toen mensen er ook nog lucht van kregen dat mijn moeder ziek was, kun je je voorstellen hoe leuk het nog was om naar school te gaan.
Weer verhuizen.
Toen ik in groep 7 zat verhuisde ik 2x in 1 jaar. Eerst naar een school in een ander dorp omdat ons huis verkocht was voor we wat anders hadden. Op die school was het hetzelfde verhaal, maar ach, ik zou er toch zo weg zijn. En toen verhuisden we weer en kwam ik in het dorp terecht waar ik nu nog steeds woon. Op weer een nieuwe school. In een klas die al sinds groep 1 bij elkaar was, maar toch hoorde ik er vanaf dag 1 bij. Geen gepest of geklier. Iedereen was leuk en aardig, iedereen wilde vrienden met me zijn en niemand vond me gek of raar of had de drang om me te pesten.
Hoe ik erop terugkijk.
Dat is echt een keerpunt geweest, ik ging van iemand die verlegen en teruggetrokken was, naar iemand die met plezier naar school ging en die zelfs een beetje populair was. Ik was zo blij om eindelijk ergens bij te horen, eindelijk hoefde ik me niet druk te maken over of ik het allemaal wel goed deed of dat ik mensen geen aanleiding gaf om me te pesten.
Toen ik na een jaar naar de middelbare school ging, kwam ik al die mensen die me gepest hadden weer tegen. Ze zaten allemaal op dezelfde school en er zaten zelfs een paar bij me in de klas. Ik moet zeggen dat ik het heel moeilijk vond om ze te zien, dat heb ik nog steeds. Ik kom wel eens mensen tegen op facebook die dat vroeger gedaan hebben en nog steeds voel ik dan die woede en vraag ik me af waarom? Waarom moesten ze mij hebben? Maar eigenlijk is die woede zinloos, want waarschijnlijk herinneren ze zich niet eens meer wat ze gedaan hebben.
In de loop van de jaren heb ik me er wel wat overheen leren zetten en denk ik er niet meer zo vaak aan. Maar als ik eraan terugdenk hoe vreselijk ik het vond, die pesterijen, dan merk ik dat ik het nog steeds moeilijk vind. Is dit herkenbaar voor jullie? Zijn jullie gepest vroeger en heeft dit ook bijgedragen aan hoe jij nu bent?
18 comments
Kinderen onderling kunnen zo ontzettend gemeen zijn! Vooral meisjes.. Ik ben zelf niet echt gepest, wel eens geplaagd. Maar ik denk dat dat komt, omdat ik het niet toeliet ofzo. Als ouder zijnde kom je er niet altijd meteen achter, helaas. En veel kinderen zijn onzeker of verlegen. Die zijn dan de bullseye als het ware. En ik vind persoonlijk niet netjes om iemand te pesten om de kleren die ze dragen. Wij volwassenen doen het ook, meestal bewust.. Ik ben zelf zonder vader groot gebracht samen met mijn broertje door mijn lieve moeder. En wij hadden ook nooit dure kleding of de nieuwste winter/zomer collectie. Ik werd wel eens uitgelachen, maar daar had ik dan gewoon schijt aan. Maar ik vind het heeeel knap van jou, dat je durft te vragen ‘waarom’ aan die mensen. Mijn hart breekt bij het lezen van zulke verhalen
Yep, herkenbaar. In die zin. Ik ben ook gepest. Met name omdat ik het opnam voor de zwakkeren. Resulteerde in o.a. opwachten bij de brug en mij van mijn fiets af proberen te trappen. Alle ervaringen hebben mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Het zal niet voor niets op mijn pad zijn gekomen. Al zou ik ze graag nog eens confronteren (het ging om drie jongens)
Mooi verhaal en heel open. Misschien lezen sommige pesters je verhaal nu wel. Ik ben ook gepest op basischool toen de grote pester op de middelbare zelf gepest werd kon ik alleen maar denken lekker voor je en nog steeds zeg ik geen hoi of iets tegen haar.
Verschrikkelijk dit. Ik kan het soms niet vatten Hoe wreed kinderen tegen elkaar kunnen zijn.
Wij herhalen en herhalen en herhalen tot in de oneindigheid tegen onze koters dat pesten echt wel helemaal not done is. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze her nooit gaan doen.
Of er het slachtoffer van worden. Want je ziet, je blijft het met je meedragen.
Wow wat vreselijk zeg. Mensen kunnen zo hard zijn. Gelukkig stopte het op n gegeven moment maar je raakt het nooit meer kwijt denk ik…
ik ben ook vroeger gepest geweest en dit heeft me zeker gemaakt tot wie ik vandaag ben, zeer mooi geschreven trouwens!
Ik werd ook gepest ja, zowel op de basisschool als daarna op de middelbare school. Ik heb geen flauw idee waarom. Ja, ik werd op een gegeven moment wel snel boos of driftig (omdat ik het zat was) en ik las liever een boek dan dat ik buiten speelde en dat was ‘raar’… Ik denk niet dat die mensen het nog weten nee, dat is het erge. Maar het maakt veel indruk op je als kind en ik ben heel lang stil en verlegen geweest, terwijl ik eigenlijk van mezelf best vrolijk en spontaan ben? 🙁 Blij dat ik mezelf na een lange weg terug gevonden heb!
Ja, herkenbaar. Ik ben nu juf en ik pak de pesters keihard aan omdat ik zelf ben gepest. Helaas pesten mijn colleg’s ( juffen dus!!) elkaar ook op de werkvloer dmv grapjes of buitensluiten. Degene die het dus eigenlijk moeten leren doen het zelf fout. Ik moet zeggen dat ik er echt wel last van heb wat er vroeger gebeurde. Maar ik weet nu wel dat het niet aan mij ligt maar aan de pesters. Die zochten op dat moment een kind dat zich dingen aantrekt. Helaas!
Ik ben nooit echt gepest. En gelukkig maar.
Het is moeilijk te begrijpen waarom het bij de ene wel gebeurt en bij de andere niet…
Het is hier al eerder gezegd; ik denk inderdaad ook dat die pesters niet beseffen wat voor impact ze soms op het leven van mensen hebben. Zo triest…
Verschrikkelijk dat je zo gepest bent. Zo zonde dat het een periode van je schooltijd eigenlijk soort van verpest heeft. Ik ben zelf ook gepest door een jongen in groep 8. Op een gegeven moment werd ik achterna gezeten omdat hij mij wilde slaan. Toen heb ik flink van me af geslagen en het is gelijk gestopt! Die karateles van toen was dus wel handig 🙂
Ben zelf ook altijd gepest zelfs op de middelbare nog.
Mijn dochter ook.. en die heeft er nu zelfs traumatherapie voor.
Ik zou die kleine Tamara wel even willen vastpakken en willen knuffelen. Wat een ontzettend lieve foto van jou en je moeder. En wat heeft je moeder een mooie, maar ook kwetsbare glimlach.
Ik ben ook een jaar gepest. Ik was 11 toen ik naar de middelbare school ging en kwam bij allemaal zittenbijvers in de klas van 14. Dus ik kon niet echt mijn draai vinden en was een mooi doelwit. Het stopte toen ik zelf bleef zitten. Heb er geen trauma aan over gehouden, maar ben wel eerder wantrouwend naar mensen.
Verschrikkelijk die pesters. In mijn werk probeer ik er zoveel mogelijk tegen te doen, door pestprotocollen te maken en in gesprek te gaan. Maar het is zo’n lastige leeftijd. Ze hebben het vaak niet eens door dat ze iemand zo’n pijn doen en hoeveel schade ze iemand ermee aandoen. Ik zie het altijd als een blaadje. Prop die maar op. Dat is het pesten. Probeer het dan uit elkaar te vouwen. Je krijgt het nooit meer kreukvrij. Dat is wat pesten met een mens doet. Het dus inderdaad heel moeilijk om er voor altijd overheen te komen. Goed dat je zelfverzekerder bent geworden. Dat heb je helemaal op eigen kracht gedaan! Zo sterk ben je dus. Die pesters… die zijn laf! En misschien wel nog steeds. Dikke middelvinger voor hun dus! Want jij bent gegroeid.
Wat een verhaal.. Word er altijd een beetje verdrietig van, als mensen gepest worden. En de pesters hebben 20 jaar later geen flauw idee wat ze aangericht hebben. Ik ben niet écht gepest. Geplaagd wel, soms, want ik paste er niet helemaal bij geloof ik. Voor zover ik weet heeft dat geen invloed op mij, nu, maar ik hoef de kinderen van toen echt niet weer te zien
Ik ben nooit echt gepest. Ik herinner me wel een keer dat ik ruzie had met mijn beste vriendinnetje, dit was in groep 1-2, en de hele klas opeens tegen me was. Maar de volgende dag was dit weer over en is het ook nooit meer voor gekomen. Mijn moeder zei altijd tegen me dat ik nooit moest huilen in het openbaar, en dit wil ik m’n eigen kinderen ook mee geven. Huilen is niet erg natuurlijk, maar het maakt je wel zwakker.
Ik was altijd de grootste van de klas, dus werd veel voor dik uitgemaakt.
Ik geloof niet dat ik er veel last van heb gehad, want ik trok mijn bek altijd wel open en ik maakte de pesterijen weer belachelijk.
Ik ging ook niet met tegenzin naar school. Wel ben ik er onzeker door gebleven over hoe ik er uit zie…
Maar ergens denk ik dat pesters pesten om zelf buiten beeld te blijven!
Vreselijk. Keek toevallig van de week de film a Girl like her ook over pesten. Nou heb alleen maar zitten huilen zo verschrikkelijk!
Verschrikkelijk, vooral hoe angstig het moet zijn geweest als klein meisje. Ben weleens gepest, ik werd er heel bang van. Gevolg was wel dat (toen het pesten eenmaal stopte) ik zelf een grote mond opzette als iemand mij of mijn zusje ook maar enigszins leek te willen gaan pesten, uit voorzorg. Heb daar nog spijt van, het pesten heeft mijn open en onbevooroordeelde blik van vroeger veranderd. En ik liet het toe.